Golina na średniowiecznym szlaku

Sporo dziś będzie o Koninie, który ze względu na swoje położenie zawsze znajdował się w pobliżu głównych szlaków komunikacyjnych. Tak jest obecnie, tak było i dawniej, np. we wczesnym średniowieczu (XI-XIII w.). Przez Konin wiodła wtedy droga z północy na południe, dzięki której w Koninie ulokowano „drogowskaz” – słup milowy wyznaczający połowę drogi między Kruszwicą a Kaliszem, oraz droga z zachodu na wschód, łącząca np. Poznań z Łęczycą i innymi miastami dalej położonymi. Druga z nich biegła z Poznania przez Kostrzyn i Giecz do Lądu i dalej dwoma drogami do Konina. (Mapka poniżej - Golina oznaczona czerwonym punktem.)

Wariant północny biegł przez Lądek, Sługocin i Golinę do Konina. Na ostatnim odcinku pojawiała się konieczność przeprawienia przez Wartę: od połowy XII w. umożliwiał to kamienny bród pod Koninem, a później most przerzucony przez rzekę. W wariancie południowym Wartę przebywano już za Lądem czółnem lub promem i dalej drogą lądową przez Świątniki, Osieczę, Sławsk i Modłę docierano do Konina.
I tu, mimo że to blog poświęcony Golinie, pozwolę sobie zrobić dwie uwagi. Po pierwsze, pisząc o Koninie chodzi tu o jego część południową, czyli dzisiejszy Stary Konin, bowiem nowa część pojawiła się dopiero w XX wieku. Wcześniej natomiast miasto ograniczone było tylko do Staraka. Po drugie, mówiąc o wczesnośredniowiecznym Koninie, pamiętać trzeba, iż nie była to dzisiejsza metropolia, lecz osada konkurująca o pozycję w XI-XIII w. właśnie z Lądem.

Mapkę oraz informację do tego posta zaczerpnąłem z pracy zbiorowej: Z dziejów regionu konińskiego, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970.